Yaşam ileri doğru akar…

Hayat devam ettiği sürece yeni başlangıçlar ve bitişler sunuyor bize.
Sunuyor dediğime bakmayın emrivaki yapıyor, fikrimizi sormuyor.
Bir yola sokuyor ya da kendimizi orada buluyoruz sonra aniden o bitiyor ve yeni bir yola giriyoruz.
Her an her şeye hazır olmak ne yazık ki mümkün değil lakin içimize öyle bir güç yerleştirilmiş ki ihtiyaç halinde kendiliğinden ortaya çıkıyor ve biz mücadele edebiliyoruz.
Uzun zamandır yazamadım, bir haftadır düşünüyorum ilk cümle gelmedi aklıma.
Benim hayatımda bir devir kapandı dostlar, ben artık büyüdüm.
Büyümek zorunda kaldım.
55 günlük mücadelenin sonunda annem gitti ve ben artık istemediğim bir terfi sonucu aile büyüğü oldum.
Mesela ev kapattım, ne kadar zormuş…
Büyük bir iz bıraktı bence, oldukça ağır ve yoğun duygular.

Düğün ve cenaze benim için artık sadece Goran Bregoviç’i cağrıştırmıyor, ben/biz yaşadık.
4 gün içinde her ikisinide getirdiği duygu yoğunluğuyla yaşadık.
Dediğim gibi hayat yollar kapatıyor, yollar açıyor.
Yeni yoldaşlar ekleniyor yolumuza, yoldaşlar eksiliyor.
Değiştirme gücün olmayınca çaresizce kabul edip alışmaya çalışıyorsun.
Kayıplar çok zor lakin içimize yerleştirilmiş olan o güç inanılmaz bir gayret veriyor.
Bir süre her şeye ara verdim toparlanmaya çalıştım ama bana her zaman en iyi gelen çalışmak olduğunu unutmuşum.
Bu ara belki çok pozitif enerjili olamayabilirim, yazılar eskisi gibi umut vaad eder mi bilmem ama döndüm.
Köşemi özledim, kaldığım yerden devam etmeye başladım.
Sevgiyle kalın zira dünya sevgisiz çekilecek bir yer değil.