Kan boğan fısıldayış

Bahçe kapısından sızar gibi yalnızlığımız. Bizden bahseder gibi fısır fısır konuşan hep kapısını aralık bıraktığımız isyanımız. Biraz oyalanır gider her defasında sinsice, yaşımızdan yorgun bırakıp kaçan anılarımız. İnce bir fısıltı, dualarımla çığlık attırıyor bana…

Yalnızlığıma meydan okutuyor, isyanıma göğüs geriyor hatırlayamadıklarım. Sahi neydi ki kanımı boğan o fısıldayışlar? Ete kana bürünmüş, o sinsi köşende, yüreğinde, neydi ki o yakarışlar? Yalnızlığımdı, dilsiz isyanımdı. Aralık kalmış yüreğinin kapısında, bedenim çıplak, bedenim soğuk ve gece yarısı tatlı bir sıcaklıktı, beton kokan nefesinde .

Gece gelecek sen gittikten sonra dişlerini geçirecek göz kapaklarıma ve seni fısıldayacak kanıma. Çıplaklığıma, sahiliğime sövüp sövecek, kanımla beslenecek o sinsi köşen. Şifa niyetine duracak yanımda. Sabahı serin tutayım diye isyanlarımı bastıracağım bünyeme. Biraz içki içeceğim senden hemen sonra, önüme geleni durduracağım. Bir hafiflik alacak bütün bedenimi, sere serpe uzanacağım yatağıma. Yalnızlık güzeldir diyeceğim kendi kendime…

Çıplağım ve sahiyim ben. Yıkandım, saçlarımda mini mini damlalar ile sere serpe yatağıma uzanacağım. Birazdan sabah gelecek sökecek dişlerini göz kapaklarımdan, düğümlerini çözecek en sensiz yanımı dile getirecek. Kalkacağım yatağımdan saçlarımı tarayacağım, sıcacık bir çay demleyeceğim kendime, dudaklarımı aralık bırakacağım, tatlı bir sıcaklık estireceğim, aralık kalmış yüreğinden çekip gideceğim.