ÇÖKEN İSTİFA MEKANİZMASI!!!

Bir ülkede yaşanan her felaket, yalnızca can kaybıyla sınırlı kalmaz; aynı zamanda vicdanları sarsar, sorumluluk bilincini sorgular ve toplumun yönetime olan güvenini tartışmaya açar. Ancak Türkiye’de yaşanan trajedilerde bu döngü tamamen farklı işliyor. 80 kişinin, çoğu kadın ve çocuğun hayatını kaybettiği bir yangın faciasının ardından gelen sessizlik ve umursamazlık, sorumluluk bilincimizin ne denli çöktüğünü bir kez daha gözler önüne seriyor.

Bu kadar büyük bir felaketin ardından, toplumun en doğal beklentisi açık bir özür, sorumluluk üstlenme ve istifa mekanizmasının devreye girmesidir. Ancak ne yazık ki bu ülkede, istifa bir erdem değil, bir zayıflık olarak algılanıyor. Felaketin ardından yapılan açıklamalarda suç, altyapıya, doğaya, hatta “kadere” atılırken, hiç kimse “Benim hatam” deme cesaretini gösteremiyor. Sanki 80 insanın yaşamı bir istatistikten ibaretmiş gibi davranılıyor.

Bu umursamazlık, yalnızca yöneticilere özgü değil. Toplum olarak bizler de felaketleri hızla unutma ve “olan oldu” demekle yetinme eğilimindeyiz. Halbuki unutmak, yeni faciaların önünü açmaktan başka bir işe yaramaz. Bir yangında 80 kişinin hayatını kaybetmesini nasıl normalleştirebiliriz? Kadınların ve çocukların can verdiği bir facianın ardından nasıl sessiz kalabiliriz?

Sorumluluk almak, sadece bir kişisel erdem değil, aynı zamanda toplumsal bir gerekliliktir. Ancak sorumluluk almak için önce vicdan gerekir. Maalesef bugün, ne vicdan ne de hesap verebilir bir sistem var. Bu sistemde hataların üzeri örtülüyor, olaylar kaderle açıklanıyor ve gerçek sorumlular hiçbir bedel ödemeden yerinde kalmaya devam ediyor.

Eğer bu umursamazlık kültürünü tersine çeviremezsek, eğer istifa mekanizmasını işletemezsek, yalnızca yaşadığımız felaketlerin değil, gelecekteki faciaların da suç ortağı olacağız. O yüzden artık sormanın zamanı geldi: 80 insanın ardından bile sorumluluk hissetmeyen bir anlayışın daha kaç cana mal olmasına izin vereceğiz?

Sorumluluk almadığınız her gün, vicdanımızda daha derin bir yara açıyorsunuz. Biz bu yaraları unutmaya hazır değiliz. Ya siz?