Sevgililer Günü

Efsaneye göre Roma İmparatoru II.Claudius bekar erkeklerin daha iyi savaştığı düşüncesiyle bir ferman yayınlıyor ve askerlerin evlenmesini yasaklıyor.  Genç sevgililerin bu durumuna üzülen sevgi ve merhamet dolu Rahip Valentine bu yasağı dinlemiyor ve gizli gizli askerlerin nikahlarını kıymaya devam ediyor. Bu durumu öğrenen İmparator Valentine’yi ölüm cezasına çarptırıp hapse attırıyor. Hapisteyken gardiyanın kızına aşık olan Valentine 14 Şubat günü yakılarak idam edilmeye götürülmeden sevdiği kıza bir mektup yazıyor ve 14 Şubat’ta yakılarak idam ediliyor. O günden bugüne 14 Şubat Sevgililer Günü olarak anılıyor ve kutlanıyor.

Sevgi üzerine bugün ve her gün o kadar çok şeyler söyleniyor ve yazılıyor ki binlerce ciltlik kitap yazılabilir. Ben de çizmeyi aşmadan içimden gelenleri yazmak istedim. Çizmeyi aşmak deyince konuyla ilgisi yok ama çok beğendiğim bir öykü. Çok ünlü bir ressamın sergisini ziyaret eden yaşlıca biri her resmi titizlikle inceler ve gider bir tablonun önünde saatlerce durur. Tablo ayağında uzun bir çizme olan bir adamın yağlı boya portresidir. Ressamın dikkatini çeker bu durum. Gider tablonun yanındaki yaşlı ziyaretçiye ve sorar “Pek çok incelediniz bu tabloyu, merak ettim”. Yaşlı ziyaretçi “bu çizmeler yanlış” der.  Ve devam eder “bu tür çizmelerin tokası daha yukarıda olur, ayrıca çizmenin kıvrımları ve kulakları yanlış. Ressam sorar “çizmeyi bu kadar iyi biliyorsunuz, tebrik ederim” der. Yaşlı ziyaretçi döner “tabii ki zira ben çizmeciyim, çizme ustasıyım.” Devam eder, “ ha adamın pantolonu da yanlış.”  Ressam hemen adamın sözünü keser ve “aman beyefendi lütfen çizmeden yukarı çıkmayın.” İşte ben de çizmeden yukarı çıkmamaya çalışacağım.

Sevgi dünyayı kurtaracak unsurlardan birisidir diye çok beğendiğim bir söz vardır. Sevginin olmadığı yerde kavga olur, savaşlar olur, Bu kadar önemli olan sevgiyi de ertelememek gerekir. Hep söylerim “sevmekten korkmayın ve sevdiğinizi söylemekten de utanmayın”. Aşk yaşanabilecek en kutsal duygulardan birisidir kanımca. Aşık olmaktan ve sevmekten korkmamalı insan.  Fakat öyle anlar veya öyle tuhaf konumlandırmalar oluyor ki aşk için toplum aşkı da sınırlıyor. İlla ki erkek aşkını söyleyebilecek sevdiği kadına. Bir kadının sevdiğini söylemesi o kadını küçültür gibi aptalca olgular yaratılıyor. Ya da aşkı yaş ile sınırlandırmalar. Gençler dışında aşık olunamaz gibi. Bilmiyorlar ya da kendilerine bile itiraf edemiyorlar bence aşkın yaşının olmadığını. İnanıyorum ki insan her yaşta aşık olur ve her yaşta sever. Her sevginin sonunda vuslat olmadığını da bilir ama inatla sever. Belki de o sevgidir insanı yaşama bağlayan. Sevgisiz ve aşksız bir yaşam yok olmak üzeredir. Haykırın sevdiğinizi gökyüzüne avaz avaz. “Sonu ne olur” demeden sevin sevgilinizi, karşılık beklemeden, gönlünüzce. Sabah uyandığında saçlarının yüzüne vurduğunu hayal etmek ya da gördüğünde içi gülen gözlerini sevdiğinin bir yaşam sevinci dolması içine.  Bu değil midir ayakta tutan insanı.  Sürekli onu düşünmek ve ona beceremediğin halde şiirler yazmak.

“Ömrümün sonbaharı, yorgun kalbimin sızım sızım pınarı ve gönül bahçemdeki son çiğ tanesi”  diyerek sarılmak ve doyasıya öpmek. Ve dudaklarında bir türkü “neyleyim köşkü, neyleyim sarayı, içinde salınan yar olmayınca.”

Sevmekten ve sevilmekten korkmadan son nefese kadar yaşamanız dileğiyle.