Ve Sonun Başlangıcı– 2

Büyük gün gelmiş çatmıştı. Sabahtan itibaren tüm hazırlıklar yapıldı, nasıl gidileceği organize edildi. Kendisi öğleden sonra gidecek, tatlı tepsilerini Oya’nın evine bırakacak ve dönüp kasabanın merkezinde ailesini ve dayılarını bekleyecekti. Her zamanki tez canlılığıyla saat 12.00’ de yola çıktı, tatlı tepsilerini Oya’nın evine bıraktı. Ama sokağa girdiğinde sokaktaki telaşe gözünden kaçmamıştı. Komşuların meraklı bakışları arasında dimdik yürüdü yüzüne hafif bir gülümseme ifadesi takarak. Büyük ağabey ve büyük abla karşıladılar. Bir çay içmesini istedilerse de evdeki hazırlıkları fark edip rahatsızlık vermemek için izin isteyip ayrıldı. Saat 14.00’e gelmişti ve daha çok erkendi. Ailesi akşam 19.00’da Ceyhan’da olacaktı. O saate kadar tek başına ne yapacağını düşünürken aklına askerlik arkadaşları geldi. Mehmet’in işyerini biliyordu, oraya doğru yürüdü. Mehmet şaşkınlıkla karşıladı, “ne bu hal, damat gibi giyinmişsin, hayırdır?” diye sordu. Yaz günü Ceyhan’ın sarı sıcağında takım elbise giymek pek olacak iş değildi. Anlattı durumu Mehmet’e ve gülerek “Oğlum askerde komutanındım, sivilde de enişten olacağım.” B:irbirlerine sarılıp gülüştüler. Karnının aç olduğunu öğrenince Mehmet, hemen lokantaya doğru yürütmeye başladı. Yolda Duran’ı da aldılar, bir de Mehmet’in çok yakın bir arkadaşını. Kebaplar söylendi, masa donatıldı ve o çatır sıcakta gündüz gözüyle rakılar da geldi. Sanki akşama kız istemeye gidecek o değilmiş gibi muhabbete kaptırıp kendini başladılar içmeye. Ama her zaman rakı sofrasında kontrollü olmak gibi bir alışkanlığı vardı ve yine öyle davrandı. Vakit ilerlemiş saat 18.00’e yaklaşmıştı. İkinci büyük rakı da boğulurken Mehmet’in arkadaşı “ya enişte be, sana bir hikaye anlatayım” diyerek başladı anlatmaya. “Bir köyde dört arkadaş varmış, tesadüf bu ya aynı gün doğmuşlar, birlikte büyümüşler, birlikte askere gitmişler ve birlikte dönmüşler. Bu arkadaşlardan üçü evlenmiş, Hasan bekar kalmış. Hasan’ın maddi durumu da pek iyi değil, bu nedenle bir türlü evlenemiyor. Üç arkadaş evli ve dostlukları devam ediyor, ama Hasan bekar olduğu için aralarına katılamıyor. Arkadaşları bir gün demişler ki, “Hasan, bak kardeşim, biz sensiz kendimizi eksik hissediyoruz. Bu nedenle bütün masraflarını biz çekeceğiz ve seni evlendireceğiz.” Bu nazik teklifi geri çevirmemiş Hasan ve uygun bir kız bulup tüm masraflarını da karşılayıp Hasanı’ evlendirmişler. Aradan on beş gün kadar geçmiş.  Bu arada köye dadanan ve her kesin kümeslerine zarar veren bir yaban domuzunu köy meydanında yakalamışlar. Domuzdan canı yanan her kes bir ceza öneriyor. Kimi gözlerini kör etmeyi, kimi kulaklarını kesmeyi, kimi diri diri derisini yüzmeyi öneriyor. O arada meydana gelen on beş günlük evli Hasan bakıyor domuza ve diyor ki, “Arkadaşlar, bütün masrafları bana ait, evlendirelim bu domuzu.” Masada müthiş bir kahkaha ve bardağındaki kalan rakıyı bir dikişte bitirip dönüyor ve “Ulan oğlum, biraz daha durursam vazgeçireceksiniz beni”  deyip gülerek vedalaşıyor arkadaşlarıyla ve randevu yerine giderek ailesini bekliyor.

Tüm aile ve dayılar, yengeler hep birlikte ellerinde çiçeklerle Oya’nın evine gidiliyor. Türk gelenek ve göreneklerine göre çok tatlı bir telaşe ve karşılanma ve nihayet “Allahın emri” ile Oya isteniyor ve çok çileler çekmiş olan babası “Çocuklar istemişse bize de hayırlı olsun demek düşer” deyince büyüklerin elleri öpülüp söz yüzükleri takılıyor ve aileler kendi aralarında nişandı düğündü o konuları konuşmaya başlıyor ve güzel bir aileler tablosu. Komşular da bahçede hep birlikte alkışlanıyor.

Büyük dayı Ferit ağa olgun, gün görmüş adam. “Ahmet ağabey, bunlar genç, devir de bizim devirler değil, gezerler tozarlar. Hazır hep bir aradayken izin verirsen imam nikahını da kıymakta fayda var” diyor. Çağdaş bir adam kayınpeder ama çok da inançlı bir insan. Ki, ileriki yıllarda bunu daha iyi görüp anlayacaktır. Bazen Ceyhan’da kaldıklarında kayınpederinin sabaha kadar sessizce Kur’an okuyup için için ağladığına çok şahit olmuştu. “Haklısınız” deyip izin verdi ve yatsı namazından sonra mahalleden bir imam getirilerek imam nikahı da kıyıldı ve Allah indinde karı koca da oldular.

Gece ilerleyip gitme vakti geldi ve her iki aile birbirlerine sevgi ve saygılarını tekrar sundu ve izin alınarak Adana’ya dönüldü.  Ferit dayısının imam nikahı kıyılırken çocuklar gibi ağladığını görmüş ve iliklerine kadar işlemişti bu tablo. Dayılarının ellerini öpüp teşekkür etti. Böylece dayılarıyla yıllar sonra barış da meydana gelmiş ve yeni bir çağ başlamıştı. Fakat daha sonra duyduklarına gülse mi ağlasa mı bir türlü karar veremedi. Dedesi Mecit ağa, Ferit’in çocukluğundan beri ona göre hep aykırı olan bu sarı oğlana düğülcü başı olmasına çok kızmış ve “Ah Ferit ah, elin kızı ziyan oldu da sen niye alet oldun” diye bayağı bir söylenmiş. Ama aynı dede, yıllar sonra son nefesini vermeden önce “Allah razı olsun, torunlarım içinde bir tek bu sarı oğlan, bu deli oğlan yüzümü güldürdü” demiş ve son nefesini vermiş.

Gece saat sabaha karşı 03.00 ve bir sigara daha yaktı. Başını gökyüzüne doğru kaldırıp sönmekte olan yıldızlara bakıp şöyle bir geçmişi düşündü ve geleceğe dair hayaller kurmaya başladı.

Bu gün sonun başlangıcıydı.